‘Dreamteam’ bouwt lift
Bouwnieuws | Door de redactie
Geplaatst: 20-01-2009
Een architect die een liftschacht met een goudkleurige lichtgevende kous wil bedekken. Hoe voer je dat uit binnen het budget? Het kostte Mark Winterkamp, projectleider bij Panagro en verantwoordelijk voor de ingrijpende renovatie van drie galerijflats in Zoetermeer, flink wat hoofdbrekens. Hij formeerde een speciaal team bestaande uit een constructiebedrijf, een gespecialiseerd ontwerp- en adviesbureau en de leverancier van de bekleding.
Door Hans OuwerkerkHarmen Werkman, architect bij Tentech uit Utrecht klapt in de bouwkeet van Panagro in de Zoetermeerse wijk Palenstein zijn laptop open en klikt een icoon aan. Op het scherm verschijnt het beeld van een kous*. Omdat de ringen onderling van elkaar verschillen in grootte, lijkt het gaas dat er omheen zit te bewegen. Ondertussen schuiven Johan van Houweling van Konstruktiebedrijf Van Houweling uit Den Haag en Hans Herman Doude van Troostwijk, commercieel directeur van Twentinox uit Hengelo ook aan. Tot krap een jaar geleden had het drietal eigenlijk nog nooit van elkaar gehoord. Het is Winterkamp, projectleider bij Aannemings-Maatschappij Panagro uit Leidschendam geweest die ze bij elkaar heeft gebracht. De aanleiding ligt voor hem op tafel: een tekening van de kous als bedekking van de in totaal 33 meter hoge liftschacht die in het kader van de vernieuwing van de flats aan de buitenzijde is aangebracht. “Er zaten er nogal wat haken en ogen aan”, zo legt hij uit. “Om het geheel wind- en waterdicht te maken moest er een soort silliconenlaag overheen. Twentinox kende ik als bedrijf dat dit zou kunnen leveren dus daar heb ik als eerste contact mee opgenomen.” Hans Herman Doude van Troostwijk knikt. “Wij zijn gespecialiseerd in het maken van stalen weefsels die vaak ook als gevelbekleding worden gebruikt.”
Lichtgevend
Al snel bleek echter dat de bedachte uitvoering te veel geld zou gaan kosten. Wat bleef staan was het ontwerp van architect Nicole van Spronsen van MAS architectuur uit Rotterdam om de schacht als een soort lichtgevend baken te accentueren. Winterkamp: “Het meest eenvoudige was natuurlijk om er gaas omheen te spannen, maar dan zou het een soort ronde koker worden. Toen las ik in een artikel over Tentech dat zich onder meer bezighoudt met het ontwerpen van lichtmetalen constructies voor daken of overkappingen die vervolgens bespannen worden.” Als het gaat om staalconstructies werkt Panagro altijd met Van Houweling als vaste constructeur, dus ook hij werd aan het groepje toegevoegd. “Onze samenwerking”, benadrukt Hans Herman Doude van Troostwijk, “was puur gericht op het zoeken naar een oplossing om het oorspronkelijke ontwerp van de architect binnen het gestelde budget te realiseren. Dat was de grote uitdaging.”
Driedimensionaal
Harmen Werkman ging aan het werk en ontwierp de ringen, die als het ware de ruggengraat van de kous vormen. Vervolgens werden de onderdelen getekend en dit alles driedimensionaal weergegeven. “Al pratende zijn we er toe gekomen om tien verschillende segmenten te maken”, vertelt Werkman terwijl hij op de laptop één voor één de beelden van de kous laat zien. “Ieder segment beslaat één verdieping en bestaat uit honderd verschillende onderdelen.” De bedoeling is dat de ringen, die samen een slordige zesduizend kilo wegen, over enkele weken (de planning is eind februari) op de bouwplaats in elkaar worden gezet. Vervolgens worden ze op hoogte aan de staalconstructie gemonteerd. Maar zover is het nog niet. Werkman is nu bezig met het omzetten van de gedetailleerde 3D tekeningen naar 2D-tekeningen. Hans Herman Doude van Troostwijk: “Wij maken op basis van die tekeningen het metaalgaas op maat dat straks rond de ringen wordt gespannen. Omdat ze qua grootte van elkaar verschillen zijn die banen natuurlijk niet recht.” En ook Johan van Houweling, van het gelijknamige staalconstructiebedrijf zit te wachten om op basis van de tekeningen de mallen voor de ringen te maken. Overigens zijn op de nieuwe schacht de voorzieningen voor de bevestiging van de ringen al aangebracht. Ze hangen momenteel als lege handjes te wachten op de dingen die komen gaan. “Zoiets als dit”, merkt Van Houweling fijntjes op, “maak je natuurlijk maar één keer in je leven. Het aan de liftschacht hangen wordt trouwens nog wel een toer hoor”, blikt hij vooruit. Uiteindelijk moeten die tien losse segmenten samen één gesloten geheel vormen.” “De moeilijkheid”, legt Winterkamp uit, “is het aan elkaar bevestigen van de tien ringen. Want je kunt dat metaalgaas natuurlijk niet als een gordijntje eventjes opzij schuiven.” En daarvoor heeft Werkman op zijn beurt dan weer een speciale hoekplaat bedacht. “Dat is ook het aparte aan deze samenwerking. Je bedenkt iets, stuit op een mogelijk probleem en bedenkt daar samen weer een oplossing voor”, zegt Hans Herman Doude van Troostwijk. Van Houweling: “Maar we kunnen er nog wel maanden met elkaar over praten, uiteindelijk moet je het gewoon gaan doen.”
Spannend
Naar dat moment kijkt ook architect Nicole van Spronsen uit. Zij heeft het proces rond de kous op de voet gevolgd en vindt het ‘geweldig spannend’ nu het moment van plaatsing nadert. ‘Je bedenkt iets en dan is het prettig dat het ontwerp door een gezamenlijke inspanning overeind blijft. Vooral dat nu ook de vrije vorm gehandhaafd blijft is fijn. Als het straks aan de gevel hangt vormt het een goudkleurig baken voor de wijk. Een verlicht baken, want er komen ook nog lichtarmaturen in.’
*Lees het volledige artikel inclusief tabellen, tekeningen en grafieken in Bouwformatie nr 1, 2009, p.32-35 www.bouwformatie.nl/tijdschrift/
Overig Bouwnieuws
|
|