Co2-opslag is veilig in betonnen bakken
Columns | Rien Herber
Geplaatst: 01-06-2010
 Nederland heeft zich ertoe verplicht de CO2-uitstoot te verminderen. “Het gas afvangen en opslaan is een goede optie”, vindt bijzonder hoogleraar Geo Energy Rien Herber. De veiligheid is volgens hem inmiddels voldoende bewezen. Maar voor we beginnen met opslaan, moet er eerst draagvlak komen. En moeten we ingrijpende financiële keuzes maken, is zijn mening.
Wat we als allereerste moeten doen: energie besparen. Want met slimme oplossingen op dat vlak valt onze CO2-uitstoot een heel eind te reduceren. Bovendien moeten we investeren in de ontwikkeling en opschaling van duurzame energie. Rond de eeuwwisseling hoeven we dan misschien alleen nog duurzaam opgewekte energie te gebruiken. Maar voordat het zo ver is moeten we andere manieren bedenken om onze CO2-uitstoot te verminderen. Omdat we ons daar in Kyoto nu eenmaal toe verplicht hebben. En dan komt CO2-opslag zonder meer in beeld.
Veiligheid is het punt in ieder geval niet. Want die is bewezen. In de VS, in Noorwegen en Australië wordt CO2 al volop opgeslagen in lege gasvelden. Zonder problemen. Miljoenen jaren hebben die velden vol gezeten met gas en is er niets ontsnapt. Er is geen enkele reden waarom gas niet, en CO2 wél uit zo’n veld zou ontsnappen. Alleen op de plek waar het CO2 het gasveld wordt ingepompt, bij de boorput, zou in theorie lekkage kunnen optreden. Maar dat is uitermate onwaarschijnlijk. We hebben tientallen jaren ervaring met het aanleggen van boorputten – op land en in zee. Die dingen lekken niet.
Leidingen
Maar gasveld en boorput mogen veilig zijn – de onrust onder de bevolking is er niet mee weggenomen. Want zijn de leidingen waarmee het CO2
getransporteerd wordt wel veilig? Televisieprogramma Zembla kaartte deze kwestie onlangs aan, waarna de kwestie in de Tweede Kamer aan de orde werd gesteld. Er is echter geen reden voor ongerustheid. Als je die leidingen in betonnen bakken legt, in leidingstraten zoals we die al kennen in de Rijnmond, is er geen reëel gevaar dat ze beschadigd worden. Vergeet niet: er wordt al vijf, zes jaar CO2 door leidingen in de Randstad getransporteerd. Bijvoorbeeld van Pernis naar het Westland. De paprika’s in de kassen daar groeien er als kool op. Toen koningin Beatrix die installatie opende in 2005, was er groot applaus. Dat er nu wel zoveel zorg is, is dus verbazingwekkend.
Woonwijk
CO2 is niet ontplofbaar, aardgas wel. Toch ligt de aanleg van buizen voor CO2-transport duidelijk gevoeliger dan regulier gastransport. Hoe onterecht sommige angsten ook mogen zijn – beleidsmakers en industrie moeten ze zonder meer serieus nemen. Net als het produceren van aardgas is het opslaan van CO2 onder een woonwijk absoluut mogelijk, maar je moet de veiligheid ook in de perceptie van het lokale bestuur en publiek kunnen garanderen. Dus moet je met een helder verhaal komen. Niet alleen over die veiligheid, maar ook over nut en noodzaak en de keuze van de locatie.
De meer fundamentele discussie rondom CO2-opslag zou vooral moeten gaan over de financiële aspecten ervan. Want we mogen ons dan nationaal gecommitteerd hebben aan een bepaalde CO2-reductie, de grote vraag is: hoeveel hebben we daar precies voor over? De prijs voor een ton CO2-uitstoot bedraagt nu zo’n veertien euro; CO2 afvangen, transporteren en opslaan kost zo’n zestig à zeventig euro per ton. Zolang het prijsverschil zo groot is, is opslaan geen economisch gezonde optie. Gaat de overheid het verschil bijpassen? Berekent de industrie het door in de prijs van elektriciteit? Voert de staat een CO2-belasting in? Misschien is de klimaatdoelstelling belangrijker dan economische overwegingen – maar dan stuit je wel op ingrijpende financiële keuzes. Die moeten transparant gemaakt worden voor de burger. Daar zouden we het écht over moeten hebben.
Overig Columns
|