De betonnen matras
Columns | Door Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 15-06-2023
 Eerlijk is eerlijk: in de 40 jaar dat ik in de televisiewereld werk, heeft één aspect altijd bestaan. Iedereen - ook buiten onze sector - kan er knipogend over meepraten: de Gooische matras. Nou, dan weet je het wel.
En het klopt. Er gebeurde veel en er gebeurt ongetwijfeld nog steeds veel. Er zijn nu eenmaal talrijke verleidingen: we zijn veel op reis en logeren in hotels, we werken in studio's met kleedkamers en douches, en - eerlijk is eerlijk - het aantal mooie, jonge mensen in een tv-studio ligt vast hoger dan in de gemiddelde bouwkeet.
Zou in de televisiewereld het aantal superego's ook niet hoger zijn dan op een bouwplaats? Een van de eerste lessen die ik meekreeg toen ik 40 jaar geleden bij de televisie begon, geldt nog steeds: televisie is een medium dat het karakter kan bederven. Dan ligt wangedrag op de loer.
Ons televisiewerk kan kennelijk niet zonder pestgedrag en beledigingen. Voor een televisiecamera sta je meer in de schijnwerpers dan als je een betonmolen of boormachine bedient. De omroep was dan ook een van de eerste sectoren die zwaar aan de beurt was in alle publiciteit over #MeToo. Maar de bouw? Bestaat er ook een Betonnen Matras?
Ik blader in de Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden 2022. Een stortvloed aan cijfers. Elk jaar krijgen 25.000 werknemers in de bouwnijverheid te maken met ongewenst gedrag. Dat is best veel, maar relatief laag vergeleken met andere sectoren. En eerlijk is eerlijk, met seksueel wangedrag (1 procent) valt het reuze mee. Er is meer seks in de studio dan op de steiger.
Komt het nafluiten van passerende "schatjes" vanaf de steiger nog steeds veel voor? Of laten hedendaagse timmerlieden en betonvlechters dat wel uit hun hoofd? Treden bouwbedrijven krachtig op als er toch iets misgaat? Willen bazen wel weten wat er gebeurt?
Ik lees een interview in Cobouw met vertrouwenspersoon Ingrid de Laat. Ze krijgt de vraag of er in bouwketen nog zoveel posters met blote vrouwen hangen. "Ja, die posters zijn er nog steeds, maar dat leidt niet per definitie tot vrouwonvriendelijk gedrag. Seksuele intimidatie komt niet zoveel voor."
Alles picobello in orde dus? "Er zijn werkgevers die het belangrijk vinden, maar bij veel bedrijven is ongewenst gedrag een ondergeschoven kindje. De bouw heeft een mannencultuur met ruwe-bolster-blanke-pit-grapjes. Er heerst erg het idee van "een grapje moet toch kunnen". Ik heb een keer bemiddeld in een zaak over een werkgever die met seksuele intimidatie zijn werknemers onder controle hield. Ik heb het slachtoffer geholpen met een aangifteprocedure. Dat leidde gelukkig tot een rechtszaak."
Het probleem is natuurlijk dat we bij ongewenst gedrag ook vaak onwetend zijn. De drempel om aangifte te doen is hoog. Schaamte speelt een rol. Sinds het schandaal bij The Voice neemt het aantal meldingen wel toe.
Vroeger was de boodschap: gewoon even doorbijten, dan gaat het vanzelf over. Nu is de boodschap: gewoon even doorbijten en wangedrag aanmelden.
Daar is uiteindelijk iedereen (werkgever, werknemer, slachtoffer) bij gebaat. Voorkom dat de Betonnen Matras iets te comfortabel wordt.
Charles Groenhuijsen
Reacties, suggesties: charlesgroenhuijsen@gmail.com
Overig Columns
|