Liever feiten dan fantasietjes
Columns | Door Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 12-02-2016
 Als dagvoorzitter van een congres zit je soms voor een akelig dilemma. Je hoort wel eens sprekers dingen beweren waarvan je denkt: kan-nie-waar-zijn. Wat doe je dan? Zo iemand heftig tegenspreken? Dat is riskant. De spreker weet ongetwijfeld meer over het onderwerp dan jijzelf. Ik bereid me altijd inhoudelijk goed voor, maar wat kennis betreft winnen de sprekers het van mij. En ook de aanwezigen in de zaal zijn niet op hun achterhoofd gevallen. Ik ben de amateur in het gezelschap.
Wat bedoel ik? Jaren geleden hoorde je deskundigen het einde van de benzinemotor voorspellen. En dat we over niet al te lange tijd allemaal in een robotauto rondtoeren. Mijn conclusie toen: categorie onhaalbare dagdromen. Leuk en uitdagend zo’n voorspelling, maar zullen we het nu weer over de échte wereld hebben? Misschien is het mijn bijna aangeboren journalistieke scepsis. Eerst zien, dan geloven. Liever feiten dan fantasietjes. Dat neemt u mij hopelijk niet kwalijk.
Over klimaat en milieu hoorde ik als dagvoorzitter in de loop van de jaren ook heel stoutmoedige voorspellingen. Het is al een fiks aantal jaren geleden dat ik gestudeerde zieners met stelligheid hoorde beweren dat we naar een circulaire economie gaan. Ik herinner me slides in PowerPoint presentaties waarop je een gebouw zag met als een wervende slogan erbij dat het CO2-neutraal zou zijn. Biedt er iemand meer? Jawel hoor, ik zag presentaties waarbij glashard werd beweerd dat gebouwen energie zouden kunnen produceren, in plaats van gebruiken. Ik geloofde hen dus niet. Vindt u dat gek? Was ik in die tijd de enige ongelovige?
Op websites zie ik nu de CO2-prestatieladder, waarvan ik een paar jaar geleden vast dacht: Typisch zo’n loze vinding van een consultant met een te hoog uurtarief. Van een slogan als ‘Jij plust met bouwbewust’ (brr…) had ik vast heel erge jeuk gekregen. Een ‘bio-bouwmarkt’ was me iets te veel geitenwollensokken geweest. Wat is er mis met de Gamma? Wat moet ik met een vegetatiedak, hennepbeton, ecoboards, biogips met schapenwolvezels (niet verzonnen) en biolicht (‘met de zon als inspiratie’). Het is er allemaal en ik maak er veiligheidshalve geen flauwe grappen meer over.
Intussen kijk ik natuurlijk uit naar volgende congressen in de bouwsector. Wat voor voorspellingen staan ons te wachten? Hebben we - als het om klimaat gaat - nu de echt grote slag gemaakt? Volgt een periode van relatieve stilstand? Hoeveel zuiniger kan een gebouw nog worden? Hoeveel valt er bij de productie van bouwmaterialen wat duurzaamheid betreft te winnen? Intussen heb ik natuurlijk mijn lesje wel geleerd. Heus, er lopen in de congreswereld in toekomstvisioenen gespecialiseerde koekenbakkers rond die onzin verkopen, maar ik ben wel voorzichtiger geworden. De categorie ‘kan-nie-waar-zijn’ is minder dicht bevolkt dan ik een aantal jaren geleden dacht. En dat is prachtig nieuws natuurlijk.
Grote vraag is en blijft wel of de gemiddeld weinig innovatieve bouwsector het zelf allemaal bij houdt. De behoudende krachten van ‘mág-nie-waar-zijn’ zijn machtig. U kent ze vast ook. Maar u en ik weten ook: Zij gaan verliezen. De bouw heeft een unieke kans ons leven ietsje comfortabeler, goedkoper (geen hoge energierekening) en duurzamer te maken. Voor ons, onze kinderen én kleinkinderen. Mooi toch? Zet ‘m op!
Overig Columns
|