Love & Peace bij de Rabo-bank?
Columns | Door Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 08-12-2022
 Ik tik bij Google in “coöperatie huizen bouw”: 232.000 hits. Sodeknetter. Da’s een hele boel. Maar Google verslikt zich een beetje in mijn opdracht en ziet het woord coöperatie soms aan voor corporatie. Nee Google, dat is dus níet het zelfde. Ik bedoelde echt coöperatie.
Hoe ik er op kwam om hier naar te zoeken? Ik had vorig jaar in mijn lijstje met ideeën voor deze column een artikel van de NOS bewaard onder de kop “In opkomst: met een groep een huis bouwen en dan van jezelf gaan huren”.
Ik lees over !Woon, een stichting die coöperaties adviseert. Er zijn al tientallen initiatieven met honderden woningen. Clemens Mol van iWoon: “In het buitenland komen wooncoöperaties meer voor. In Duitsland zijn er al meer dan 2 miljoen van zulke woningen. Dit is een Europese ontwikkeling waar Nederland nu ook stappen in zet”.
Even verder kijken bij de zoekresultaten. Een kop in het FD: “Bouwen om te wonen: de opkomst van de wooncoöperatie”. De rol van coöperaties is nog bescheiden, schrijft het FD, maar 2023 zou “een omslagpunt” kunnen worden. “Zo’n coöperatie is een welkome aanvulling op de markt die alleen huur en koop kent”.
Het FD is van de cijfertjes en keek internationaal wat het marktaandeel is van coöperaties. In Nederland is het “verwaarloosbaar” maar ons omringende landen laten forse marktandelen zien. Denemarken: 8 procent, Oostenrijk 11 procent, Zweden zelfs 24 procent. Nederland gidsland? Niet bij het coöperatief wonen dus.
Ik stuit op de website van coöperatie de Nieuwe Meent (“we bouwen aan iets groots”) in Amsterdam. Meent betekent oorspronkelijk: “Een grondgebied waar meerdere mensen gezamenlijk rechten en plichten hebben”. Citaat op de website: “We zijn van plan betaalbare woningen aan te bieden aan mensen die anders geen woningen kunnen vinden die aan hun behoeften voldoen”. Mooi hoor!
Toen ik lang geleden jong was (ik ben van 1954) waren communes heel erg in. De bewoners pasten op elkaars kinderen en deelden een huis, keuken en badkamer, huisraad, speelgoed en hun partners. Dat deden ze deels uit idealisme en omdat ze het wel makkelijk en gezellig vonden. Ik was daar niet zo van.
Vaak waren ze gevestigd in gekraakte panden met een vrolijke rommeligheid die uiteindelijk niet duurzaam bleek te zijn. Het was super-informeel. Er kwamen geen contracten, hypotheken of banken aan te pas. De meeste communes was dan ook geen lang leven beschoren.
De coöperaties van nu zijn qua organisatie allesbehalve rommelig. Er zijn serieuze bouwplannen nodig, heldere afspraken tussen de bewoners, een degelijke stichtingsvorm en een veilige hypotheek van de bank.
Dat is andere koek dan de hippiebolwerken uit de jaren 60 en 70. De Rabo-bank had er toen vast weinig vertrouwen in gehad. Nu is de Rabo (een coöperatieve bank, weet u nog?”) enthousiast: “Er is een groeiende interesse naar deze vorm en we denken dat het een blijvertje is en een duurzaam aandeel van de woningmarkt wordt”. Rabo zet zich zelfs in voor een wijziging van de wettelijke regels om een hypotheek voor coöperaties makkelijker te maken.
Ik mijmer nog even over communes uit de tijd van Love & Peace. Er is een ideologische overeenkomst. Kern van die communes toen en de coöperaties van nu is om op basis van wederzijds vertrouwen en respect samen iets moois op te zetten.
Kom daar maar eens om in deze tijd van giftige polarisatie. De bewoners van de coöperaties laten zien dat het ánders kan. Hoera! En die Twitter-schreeuwers en wappies met hun stompzinnige cancelcultuur houden we buiten die coöperaties. Lekker puh!
Charles Groenhuijsen
Reacties, suggesties: charlesgroenhuijsen@gmail.com
Overig Columns
|