Meer, meer. Minder, minder
Columns | Door Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 04-09-2023
 Ik snap het niet meer. Waarom wordt alles minder? We willen meer huizen maar het worden er steeds minder. Meer woningbouw krijgen we politiek niet voor mekaar. Voor meer huizen hebben we nieuwe bouwvakkers nodig. Die zijn er ook wel: In het buitenland. Maar politieke partijen tuimelen over elkaar heen om te vertellen dat ze minder buitenlanders willen.
We willen ook veel meer zonnepanelen maar dat lukt niet goed omdat we de subsidie erop (salderingsregeling) afschaffen. Daardoor wordt de groei van het aantal panelen minder.
We hebben ook een giga-tekort aan huurruimte en huurwoningen. We willen meer, maar het worden er minder want we pesten huis- en kamereigenaren met hoge belastingen uit de markt.
U en ik richten ons leven in met het oog op de toekomst. We sparen voor ons pensioen. We hebben een hypotheek die over tientallen jaren loopt. In ons privéleven plannen we een of twee levensfases vooruit. Want ooit gaan mijn kinderen studeren, kan ik ziek worden, wil ik minder werken, ga ik met pensioen, gaan we kleiner wonen. Daar bereiden we ons dus op voor. Niks bijzonders, zou je zeggen.
Maar waarom doen we in ons privéleven wél, wat we in ons nationale huishouden níet doen: Sparen en rekening houden met de toekomst. Plannen maken voor wat je ooit nodig hebt. Je doet nu geen kortzichtige dingen, waar je straks spijt van krijgt. Logisch toch? Niks bijzonders.
Een voorbeeld: Als ik hier in het centrum van Utrecht uit het raam kijk, zie ik weer vrolijke groepjes kersvers aangekomen studenten rondstruinen. Hoe vrolijk zijn ze nog wanneer de studie begint en ze door de kamernood uren op en neer naar paps en mams moeten reizen? Of ze zitten opgesloten op een kamertje dat de helft is van die gezellige tiener-slaapkamer in hun Vinex-woning in Winschoten, Woensdrecht of Wormerveer.
Volgend jaar vier ik mijn 50-jarig jubileum in de journalistiek. Ik begon ooit te schrijven over de studentenwereld. Waar het over ging? Inderdaad, kamernood. Dat probleem is dus niet opgelost. Sterker nog: we maken het alleen maar erger.
In Het Parool lees ik de klaagzang van kamerverhuurders. Uit een ingezonden brief: “Natuurlijk moeten huisjesmelkers worden aangepakt, maar kamers betaalbaar verhuren in het huis waar je zelf woont, wordt in dezelfde berekening meegenomen”. Dit is een hospita (een woord dat doet denken aan vervlogen tijden…) die in haar eigen huis drie kamers verhuurt en er straks amper meer iets aan overhoudt.
Een wanhopige (mannelijke) student schrijft: “De enige kamers die betaalbaar zijn, gaan naar vrouwen of werkende mensen. Als een kamer beschikbaar komt, is er een wachtrij van 75 mensen”.
Conclusie: De falende overheid doet niet wat wij privé wel doen: Rekening houden met morgen en overmorgen. De politiek verstikt de economie (en dus ook de bouwsector) door het oerwoud van beperkende regels en wetten. Mijn advies: Minder, minder.
De les: De meeste burgers kunnen hun leven en inkomen heel goed zelf organiseren. Geef ze die vrijheid. Mijn advies: meer, meer.
Charles Groenhuijsen
Reacties, suggesties: charlesgroenhuijsen@gmail.com
Overig Columns
|