Moeten we ons kapot schamen?
Columns | Door Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 09-01-2023
 Een citaat uit een artikel in NRC: "Het besef dringt door dat mensen een betaalbare woning moeten kunnen vinden om vooruit te kunnen in hun leven. Als de woningmarkt stokt, leidt dit tot ongelijkheid en politieke onvrede". In een paar woorden geeft dit beangstigend goed weer wat er op het spel staat. Ik word er een beetje verdrietig van.
Ik probeer me in te denken wat het betekent als je jong, energiek en ambitieus bent. Je zit qua werk en privé vol plannen. Om al die prachtige idealen te verwezenlijken heb je goede huisvesting nodig.
Ik herinner mij hoe ik 45 jaar geleden mijn eerste huis kocht in Utrecht- Wittevrouwen; dat kostte toen100.000 gulden. Intussen gaan huizen in die straat voor het tienvoudige van de hand.
Ik was toen beginnend journalist bij de Volkskrant en was dolgelukkig dat ik met mijn toenmalige vriendin dat huis kon kopen. We waren allesbehalve rijk maar konden ons de hypotheek goed permitteren ondanks de rente van (geen tikfout !) 11.75 procent.
Ik ben toen begonnen met sparen: je verkocht je kleine huis en kocht er een wat groter huis voor terug. De woningmarkt hielp je een handje. Nu is - hoe treurig kan het zijn? - het tegendeel het geval. Ik vraag me bezorgd af wat dat betekent voor de generatie die nu in de fase van het leven is waarin ze qua opleiding, gezin, werk vooruit moeten kunnen.
Maar de huizen zijn onbetaalbaar, voor de kinderopvang moet je een salaris verdienen dat voor de meesten onbereikbaar is. En terwijl je wanhopig zoekt naar bescheiden huis dat je wel kunt betalen zie je de prijzen en rente stijgen. Ik zou er moedeloos van worden.
Ik ben groot geworden in de periode van de welvaartsstaat. We spraken - zonder erbij na te denken - over de verzorgingsstaat. Dat was vanzelfsprekend: Een comfortabele verworvenheid die mijn na-oorlogse generatie in de schoot geworpen had gekregen.
In een paar jaar tijd is die vanzelfsprekendheid verdampt. En dat is geen natuurverschijnsel. Het is mede het gevolg van politieke keuzes die heel kortzichtig waren. Het is niet lang geleden (2010) dat VVD-minister Stef Blok zijn eigen Ministerie van Volkshuisvesting eenvoudig naar het grofvuil liet afvoeren. Want dat departement was niet meer nodig. De woningmarkt was immers af. Daarover hoefden overheid en politiek zich niet meer druk te maken.
Hebben al die ambtenaren, kamerleden en ministers toen collectief zitten slapen? Konden ze toen écht niet zien aankomen dat we afstevenden op een gruwelijk gebrek aan betaalbare woningen?
De schattingen over het aantal woningen dat we tekortkomen zijn verstikkend. Nederland groeit tot 2050 met nog eens twee miljoen mensen. We komen dan 1,4 miljoen huizen tekort!
Ik werk op de redactie van talkshow van Op1met veel jonge redacteuren. Ze praten bezorgd over hun privésituatie. Ze wonen bijna allemaal te duur, te klein en vaak op onhandige plekken. Kinderen kunnen ze zich niet veroorloven.
Ik ben een optimistisch mens maar word hier oprecht somber van. We laten de generatie, die ons land veilig en welvarend door de 21ste eeuw moet loodsen, letterlijk en figuurlijk in de kou staan. Om je dood te schamen.
Charles Groenhuijsen
Reacties, suggesties: charlesgroenhuijsen@gmail.com
Overig Columns
|