Op het kerkhof
Columns | Door Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 14-05-2024
 Soms schiet je iets van lang geleden te binnen. Een beeld, een geur, een gebeurtenis. Of een uitdrukking uit je jeugd. Als we als kind ergens geen zin in hadden, bedachten we de smoes: “dat kan ik niet”, terwijl we eigenlijk bedoelden “dat wil ik niet”.
Mijn moeder zei dan: “Kan niet ligt op het kerkhof en wil niet ligt ernaast”. Had ze dat zelf bedacht? Nee, ik kom de uitdrukking tegen in officiële lijsten van Nederlandse spreekwoorden en gezegden. Het wordt een moedermantra genoemd.
Da’s een nieuw woord voor me. Maar de uitdrukking is dus oud. Het is denk ik meer dan 50 jaar geleden dat mijn moeder dat tegen me zei. Ik was een nogal dwars kind, dus ik vermoed dat ze het vaak tegen mij heeft gezegd. Gelijk had ze.
Maar waarom schiet die uitdrukking mij nu ineens te binnen? Dat komt door dit bericht met als kop: “Nieuwbouw zucht onder bezwaarmakers”. Ik las het op teletekstpagina 101 met het Laatste Nieuws. Ook weer zo’n oud verschijnsel, maar nog hoogst actueel.
Ik lees: “Bouw van één op de drie nieuwe woningen loopt vertraging op omdat buurtbewoners bezwaar maken. Regelmatig wordt door bezwaarmakende bewoners aantasting van het uitzicht als argument aangevoerd. Ook verwachte verkeersoverlast, angst voor inkijk en vrees voor te weinig parkeerplaatsen zijn veel voorkomende bezwaargronden. De bezwaarprocedures leveren meestal een tot twee jaar vertraging op”.
Iedereen kent de voorbeelden. En onveranderlijk denk je als burger: Zijn we nou met z’n allen mesjogge (ook een woord uit mijn jeugd) geworden? Ik ben niet zo fan van minister De Jonge, maar hij heeft gelijk als hij zegt dat de stem van woningzoekenden te weinig wordt gehoord, terwijl die van de boze buurman luid en duidelijk klinkt.
Maar tegelijk ben ik verbaasd dat de minister en alle politici op landelijk, regionaal en plaatselijk niveau niet de politieke ballen hebben om aan deze idiote situatie snel een einde te maken. De gillende woningnood is een probleem van ons allemaal.
In een eerdere column op deze plek heb ik me verbaasd over de idiotie om arbeidsmigranten buiten de deur te houden, terwijl we ze (en heus niet alleen in de bouw) stinkend hard nodig hebben. Doe er wat aan, politiek. En hetzelfde geldt voor krankzinnige inspraakprocedures. Wij kunnen ons dat als land eenvoudig niet meer veroorloven.
Natuurlijk hechten bewoners aan hun uitzicht, rust en veiligheid. Maar Nederland is nu eenmaal een stipje op de wereldbol, waar 18 miljoen mensen wonen. Dan moet je een beetje willen indikken. Nieuwe tijden, nieuwe regels.
Maar politici houden niet van boze burgers. Zoals ze ook hele bouwprojecten stilleggen omdat de bont gespikkelde boomklever er een nestje heeft of de dwarsgestreepte zandhagedis er graag in het zonnetje zit. Bezwaren, bezwaren. Waarom durven ze niet te kiezen voor de willoze slachtoffers van de schrijnende woningnood? “Nee, dat kan niet”, hoor je dan. En toen moest ik aan vroeger denken.
“Kan niet ligt op het kerkhof en wil niet ligt ernaast”, zei mijn moeder (ze ligt er zelf ook al jaren) dus al.
Een ouderwetse én hedendaagse wijsheid.
Overig Columns
|