Van diesel naar duurzaam
Columns | Door Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 23-01-2019
 Even eerlijk: Als ik aan de bouw denk, schieten me beelden te binnen uit mijn jeugd. Een aannemer was een kerel in zo’n forse Opel Rekord-met-trekhaak of walmende Mercedes 220-diesel. Bouwvakkers behoorden als stevige rokers (Van Nelle zware shag), bier op vrijdagmiddag en fors overgewicht meestal niet tot de gezonde bloem der natie.
In het Friese dorp waar ik opgroeide werd veel gebouwd. Joure groeide snel in de jaren 50 en 60 (ik ben van 1954). Hele woonwijken kwamen erbij. Als kinderen speelden we verstoppertje ‘op de daken’ zoals we de talrijke bouwplaatsen noemden.
Nu vraag je je af: Hoeveel energie is toen verspild?
Duurzame materialen? Daar had nog niemand van gehoord. Hergebruik al helemaal niet. Het huis aan de Uilke Boonstralaan nummer 7 (twee-onder-één-kap) dat mijn ouders rond 1960 lieten bouwen had natuurlijk géén dubbel glas maar wél een olietank in de tuin waar een grote tankauto om de zo veel maanden vele 100-den liters olie in pompte. Onze CV was een ‘oliestook’. Ik sliep op zolder. Isolatie van de kap? Mwah, niet echt.
Véle jaren later was ik regelmatig discussieleider op congressen over de bouw. Dan ging het over de noodzaak van betere samenwerking in de bouwketen of de broodnodige verlaging van faalkosten. En altijd was het excuus: “Ja, ja, we weten het: Dat moet allemaal. Maar ja, de bouw is een conservatieve sector. We lopen bij innovatie niet voorop”.
We zijn nu wéér een aantal jaren verder en opnieuw sta ik voor zaal met mensen uit de bouw. Wat een verschil. De verspillende, behoudende sector van toen speelt nu juist een prominente rol in de vergroening van economie en samenleving.
U kent vast het begrip Perfect Storm. In de gelijknamige film zie je de kapitein van een vissersboot waarschuwingen in de wind slaan over een paar stormfronten, die elkaar versterken en tot levensgevaarlijke situaties leiden. De film loopt slecht af. De boot vergaat; de bemanning komt om. Een waar gebeurd verhaal.
De bouw zit nu ook in een Perfect Storm. Niet door dreigende gevaren maar juist door fantastische kansen, die elkaar versterken. En zoals die kapitein waarschuwingen niet kon negeren, zo moet de bouw de kansen nu met beide handen aangrijpen. En veel ondernemers doen dat ook.
Nog even die Perfect Storm: Duurzaam bouwen (huizen, kantoren, fabrieken, ook weg- en waterbouw) is geen wens meer maar pure noodzaak. De politiek wil het en consumenten en klanten vragen, ja eisen het. Dankzij technische innovatie kan het ook. In de tijd dat ons huis aan de Boonstralaan werd gebouwd waren er geen zonnepanelen, warmtepompen of duurzame materialen. We willen nu CO-20neutraal comfort en zijn bereid er voor te betalen. De vraag naar bijvoorbeeld woningen blijft kolossaal. Gezinnen worden kleiner, het aantal alleenstaanden stijgt. Dat staat garant voor blijvende vraag naar nieuwe of vernieuwde woningen. Wat wil je als bouwondernemer nog meer?
Ik woon al heel lang niet meer in Friesland. Bij mijn volgende bezoek rijd ik toch nog eens door de Boonstralaan. Die stinkende olietank is vast al lang geruimd. En er is waarschijnlijk ook dubbel glas en spouwmuurisolatie. Zouden er al zonnepanelen op het dak liggen?
En de aannemers die al deze duurzame klussen uitvoeren… rijden die ook een beetje duurzaam tegenwoordig?
Overig Columns
|